Mówi się, że karty są tylko dla dorosłych. Jeżeli jednak spojrzy się na ofertę, którą jest w stanie zapewnić współczesny rynek, to można śmiało dojść do wniosku, że w tym stwierdzeniu nie ma odrobiny prawy. Do wyboru są różnego rodzaju gry karciane, jakie dedykowane są nawet dla kilkulatków. Jedną z takich gier, jest Uno. Bardzo popularna gra, jaka dostępna jest w wielu wersjach, np. Pokemon.

Jakie są zasady gry?

Jeżeli ktoś lubi grać w pojedynkę, to niestety Uno nie będzie dla niego. Minimalna liczba graczy to dwie osoby. Na pewno znajdzie się taka osoba, która będzie mogła poświęcić chwilę na grę. Tym bardziej że przy dwóch osobach jedna rozgrywka może trwać maksymalnie ok. kwadransa. Przy większej liczbie graczy, czas może się wydłużać, jednak dobrze się bawiąc, nikt nie będzie się tym przejmował.

Zasady gry UNO są bardzo proste. Każda z osób, która bierze udział w grze, dostaje po siedem kart. Na środku należy położyć jedną kartę z tali. Kto rozpoczyna grę? Może to być najmłodszy uczestnik rozgrywki lub też ta osoba, która siedzi na lewo od tego, kto rozdawał karty. Zadanie jest bardzo proste. Z trzymanych siedmiu kart (jakich nie można pokazywać innym graczom), należy dopasować jedną do tej, która została położona na środku. Mogą one pasować do siebie symbolem, kolorem lub numerem. Jeżeli ktoś nie jest w stanie wyłożyć żadnej karty, z pozostałej reszty musi wyciągnąć dodatkową kartę. Jeżeli ta dodatkowa pasuje, można ją położyć. Nie? Należy wziąć ja do tych, jakie się posiada. Potem czas na kolejnego gracza.

Co trzeba robić?

Gra toczy się do momentu, aż któryś z graczy wyłoży wszystkie karty z ręki na środek. Ważne jest jednak to, aby zachować czujność. Jeżeli ktoś posiada w ręce tylko jedną kartę, musi powiedzieć „Uno”. Po położeniu ostatniej karty należy powiedzieć ” po Unie”. Dlaczego jest to ważne? Brak użycia takich sformułowań może oznaczać dyskwalifikację, dlatego należy zachować czujność, jeżeli komuś faktycznie zależy na wygranej.

Karty specjalne w Uno

Wbrew pozorom, dokładnie kart do środkowej puli nie jest wcale takie łatwe. W szczególności, jeżeli weźmie się pod uwagę fakt, że w talii znaleźć można dodatkowe karty specjalne. Są one w stanie sporo namieszać w grze, dlatego warto się z nimi zapoznać. Oznaczone są one konkretnymi symbolami:

• weź dwie – to znak, że do trzymanej puli należy dobrać nie jedną, a dwie dodatkowe karty;
• zmiana kierunku – jak sama nazwa mówi, gra zaczyna toczyć się w odwrotnym kierunku, niż do tej pory;
• postój – kolejny gracz będzie musiał poczekać jedną kolejkę, aby móc na nowo dokładać swoje karty do puli;
• wybierz kolor – gracz będzie miał możliwość zmiany koloru na ten, który będzie mu odpowiadał;
• wybierz kolor + weź cztery – jak widać, nie tylko będzie można zmienić kolor, ale także dopasować cztery karty.

W każdym opakowaniu gry Uno można znaleźć odpowiednią instrukcję obsługi, dzięki czemu zasady nie będą nikomu obce.

Po hiszpańsku „jeden”

Dlaczego woła się „Uno”? Ponieważ po hiszpańsku oznacza to „jeden”. Jest to więc komunikat dla wszystkich zebranych, że oto danemu graczowi została tylko jedna karta. Nic to jednak nie oznacza, ponieważ los może się odwrócić. W talii zawsze powinno znajdować się 108 kart. Moda na tą grę istnieje od niedawna. Warto jednak wiedzieć, że została ona stworzona pod koniec lat 60. XX wieku dokładnie w 1971 roku przez Merle’a Robbinsa. Ciekawostką jest to, że w chwili obecne ta gra dostępna jest nie tylko w formie fizycznej, ale można w nią również grać na różnego rodzaju konsolach.

Gra UNO jest dostępna do kupienia tutaj.